Τι θα άλλαζε αν μπορούσαμε να ζήσουμε ένα εκατομμύριο χρόνια εάν συμβεί αυτό πώς θα αλλάξουν οι στόχοι μας και πόσο θα αλλάξει η καθημερινότητα μας;
Δεδομένης της πολυτέλειας του χρόνου που θα έχουμε, θα μπορούμε να εκπληρώσουμε πιο φιλόδοξα σχέδια.
Θα μπορούσαμε να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για το περιβάλλον του πλανήτη μας, καθώς η ρύπανση και το λιώσιμο των πάγων ενέχουν μακροπρόθεσμους κινδύνους.
Μιας και αυτό θα ήταν το σπίτι μας για ένα εκατομμύριο χρόνια.
Μια τόσο εκτεταμένη παράταση ζωής θα μπορούσε να μας κάνει πιο σοφούς και λιγότερο ριψοκίνδυνους. Δεν θα είχε νόημα να γίνονται πόλεμοι. Οι άνθρωποι δεν θα διακυβεύανε τη ζωή τους.
Αλλά ακόμη και με έξυπνες στρατηγικές, η επιβίωση δεν θα ήταν εγγυημένη. Τα ατυχήματα είναι αναπόφευκτα και τα νοσοκομεία θα είναι συνεχώς γεμάτα με ασθενείς που θα έχουν ανάγκη περίθαλψη ρουτίνας.
Η αύξηση των γεννήσεων σε αναλογία με τη διάρκεια ζωής μας θα φέρει τον κίνδυνο υπερπληθυσμού της Γης. Με το τρέχον ποσοστό γεννήσεων ανά άτομο, ο αριθμός των ατόμων ηλικίας εκατομμυρίων ετών, θα μπορούσε να αυξήσει των πληθυσμός της Γης σε εκατό τρισεκατομμύρια. Με τις θέσης εργασίας και με τις συντάξεις θα υπήρχε μεγάλο χάσμα, αφού οι άνθρωποι θα δούλευαν για χιλιάδες χρόνια.
Θα ήταν απαραίτητη μια παγκόσμια πολιτική που θα περιόριζε το ποσοστό γεννήσεων στο επιθυμητό επίπεδο. Για να διατηρήσουν έναν επίγειο πληθυσμό κατάλληλο ώστε τα διαθέσιμη τρόφιμα να επαρκούν για όλους.
Τι όφελος θα είχε στα διαστημικά ταξίδια;
Τα καλά νέα είναι ότι όταν η διάρκεια ζωής του ανθρώπου φτάσει το ένα εκατομμύριο χρόνια. Τα διαστημικά ταξίδια θα μπορούν να μας οδηγήσουν στα κοντινότερα αστέρια χρησιμοποιώντας τους υπάρχοντες πύραυλους.
Με τη σημερινή τεχνολογία θα χρειαστούν μόλις 100.000 χρόνια για να φτάσουμε στον κοντινότερο κατοικήσιμο πλανήτη γύρω από το Εγγύτατος Κενταύρου (διεθνώς Proxima Centauri) Με ένα διαστημικό όχημα που ταξιδεύει με τις σημερινές ταχύτητες. (Εγγύτατος Κενταύρου είναι αστέρας, τύπου ερυθρού νάνου, που απέχει 4,243 ± 0,002 έτη φωτός και εντοπίζεται στον αστερισμό Κένταυρο)
Για τους επιβάτες που θα ζουν ένα εκατομμύριο χρόνια, ένα τέτοιο ταξίδι θα μοιάζει με ταξίδι δεκαετιών, μέσα στο σύνολο της διάρκειας της ζωής τους.
Φυσικά το διαστημικό σκάφος θα πρέπει να παρέχει ένα διαρκές οικοσύστημα και άνετες συνθήκες διαβίωσης για ένα τόσο μακρύ ταξίδι. Οι επιβάτες θα πρέπει να έχουν λογικές πεποιθήσεις να κρατήσουνε μια σταθερή νοοτροπία καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους και να μη παρεκκλίνουν του στόχου τους.
Αλλά σε ένα εκατομμύριο χρόνια, το πλησιέστερο αστέρι σε εμάς δεν θα είναι ο Εγγύτατος Κενταύρου. Έτσι θα μπορούσαμε να έχουμε κατά νου άλλους στόχους.
Στην πραγματικότητα ο νυχτερινός ουρανός θα αλλάξει, καθώς νέα αστέρια θα κινούνται μέσα και έξω από την περιοχή του ήλιου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Γαλαξίας θα φανερώσει δεκάδες χιλιάδες Υπερκαινοφανής αστέρες (Σουπερνόβα) που με τις εκρήξεις τους θα ανάβουν στο σκοτάδι σαν κοσμικά πυροτεχνήματα.
Το πλησιέστερο από αυτά θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για τη βιόσφαιρα της Γης. Δεδομένου ότι η τεχνολογία εξελίσσονται εκθετικά σε ένα εκατομμύριο χρόνια από τώρα ο βιότοπός της Γης θα είναι εντελώς διαφορετικός.
Πώς θα μοιάζει ένας προηγμένος τεχνολογικά πολιτισμός μετά από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Θα μπορεί να επιβιώσει από τις καταστροφικές δυνάμεις που εξαπολύει η τεχνολογία;
Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όλες οι αυτοκρατορίες που άκμασαν στο τέλος αφανίστηκαν. Αναπόφευκτα όλες οι μορφές ζωής με τον έναν η τον άλλο τρόπο τελικά εξαφανίζονται.
Το σύμπαν ψύχεται καθώς επεκτείνεται και όλα τα αστέρια θα πεθάνουν σε 10 τρισεκατομμύρια χρόνια από τώρα.
Στο μακρινό μέλλον όλα θα παγώσουν. Δεν θα απομείνει ενέργεια για να στηρίξει τη ζωή.
Ωστόσο το πιο κοντινό μέλλον δεν φαίνεται να είναι τόσο ζοφερό.
Στο άμεσο μέλλον η ποιοτική παράταση της ζωής του ανθρώπου θα είναι γεγονός. Το τέλος θα είναι αναπόφευκτο, αλλά όπως επισήμανε ο Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος «Ένα τίποτα είναι για μας ο θάνατος όταν υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών, και όταν ο θάνατος είναι παρών, δεν υπάρχουμε εμείς»
Το χρονοδιάγραμμα του ενός εκατομμύριου είναι μια αυθαίρετη επιλογή. Είναι βολικά μικρότερο από την ηλικία του σύμπαντος, του ήλιου ή της Γης.
Κατ’ αρχήν μπορεί κανείς να φανταστεί μια ζωή που διαρκεί ένα δισεκατομμύριο χρόνια, κατά τη διάρκεια της οποίας θα βλέπει τα αστέρια να ανάβουν και να σβήνουν στον ουρανό όπως οι λαμπτήρες του σπιτιού μας.
Στο πλαίσιο αυτής της μακροπρόθεσμης προοπτικής, οι τρέχουσες ανησυχίες μας για τον κόσμο θα φαίνονται τόσο αφελείς όσο η πρώτη σκέψη στο κεφάλι ενός νεογέννητου μωρού.