Πως δεν βλέπουμε ανάποδα τα αντικείμενα αφού οι φωτεινής ακτίνας που εκπέμπονται από τα φωτιζόμενα αντικείμενα για να φτάσουν στον αμφιβληστροειδή
χιτώνα, διασταυρώνονται στο κεντρικό σημείο της κυρτής επιφάνειες των ματιών μας και περνούν από την κόρη στο βάθος τους. Τα είδωλα των πραγμάτων που βλέπουμε πρέπει να σχηματίζονται εκεί ανάποδα.
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα πώς.
Παρά το γεγονός ότι τα αντικείμενα που εντυπώνονται ανάποδα τα επάνω-κάτω και τα κάτω-πάνω. Τα δεξιά-αριστερά και τα αριστερά-δεξιά εμείς τα βλέπουμε κανονικά.
Όσοι όμως διατυπώνουν αυτή την απορία ξεχνούν ότι η Αντίληψη τελείται όχι μόνο με μία αίσθηση, αλλά με ολόκληρο τον αισθητηριακό οπλισμό της, και ακόμα με τη σύμπραξη της μνήμης και της κριτικής λειτουργίας.
Από πολύ νωρίς λοιπόν τα διάφορα σημεία του αμφιβληστροειδή εκπαιδεύονται κατά κάποιο τρόπο και με τη συνήθεια. Αποκτούν τις τιμές θέσεις που αντιστοιχούν προς την καθιερωμένη όψη της πραγματικότητας.
Έχουμε δηλαδή εδώ ένα είδος αγωγής των ματιών μας να βλέπουμε πάνω ότι βρίσκεται κοντά στη γραμμή της κεφαλής μας και κάτω ότι βρίσκεται κοντά στη γραμμή των ποδιών μας. Δεξιά προς το δεξί μας χέρι αριστερά προς το αριστερό μας χέρι.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε από τις άλλες αισθήσεις και γενικά από την πείρα μας.
Το πείραμα του George Stratton
(1865-1957)
George Stratton, Αμερικανός ψυχολόγος, έκανε το εξής πείραμα. Σφράγισε το ένα του μάτι καλά, ενώ στο άλλο του μάτι, προσάρμοσε ένα φακό, ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει όλα τα αντικείμενα. Μέρες ολόκληρες ο Stratton έβλεπε όλα τα αντικείμενα αντεστραμμένα.
Γρήγορα όμως ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα, και ενώ μέσω του φακού στην αρχή έβλεπε αντεστραμμένα τα αντικείμενα. Με την προσαρμογή που έγινε στον εγκέφαλο του τα έβλεπε πάλι κανονικά, σα να μη φόραγε το φακό.
‘Όταν όμως αφαίρεσε τον τεχνητό φακό ο εγκέφαλος του προσαρμόστηκε και πάλι στα καινούρια δεδομένα και άρχισε να βλέπει τα πράγματα κανονικά.